Van Mandalay tot Monywa: Reuzen en de Efteling

Afgelopen nacht was heel onrustig.De elektriciteit hield er om de haverklap mee op. De generator start dan telkens op met veel lawaai, airco begint te piepen voor hij ook weer aan het werk gaat. Uiteindelijk begaf de generator het ook, dus dan gaan ze proberen om hem weer aan de praat te krijgen. Door alle herrie heeft Meggy natuurlijk weer een slecht nacht. Als we opstaan hebben we heel even licht, maar dat valt snel weer uit. Dus onze bagage maar pakken met een zaklampje, want daglicht komt er bij ons ook niet naar binnen. De koffers mogen we stallen bij de eigenaar. We nemen alleen ’n rugzak met wat spullen mee voor de nacht. Het zijn echt schatten van mensen. Jammer dat we in hun slechtste kamer terechtgekomen zijn, maar voor de volgende overnachting is ons een betere kamer beloofd.

Om half negen vertrekken we. Nu alleen met de leerling-chauffeur, een aardige jongeman, maar hij spreekt geen woord Engels. Dus dat wordt handen-en-voetenwerk. We ontdekken al snel dat we het woordje oké niet meer moeten gebruiken. Hij vat dat op als: dat was een goed voorstel, terwijl wij gebaren dat we verder willen en het zo oké was.
We verlaten de drukke stad over de brug aan de zuidkant en stoppen bij de Kaungmudaw Paya. Als je aankomt, zie je één reuze grote gouden koepel. De legende wil dat een koning hem wilde bouwen en lang twijfelde welke vorm de tempel moest krijgen. Zijn vrouw was dat uiteindelijk zat, trok haar blouse open en wees op haar borst: ‘Zó moet hij er uit zien’. Dus werd het een reuze borst. Een grappig verhaal. En ook nog eens bijzonder, want zo’n tempel hebben we nog niet eerder gezien.
Van binnen is het gebouw, je kunt het al raden bij zo’n gouden exemplaar, helemaal met glitter versierd. De wanden zijn gemaakt van kleine spiegeltjes. Het kan ons niet echt bekoren.

We wandelen over de vier pleinen rondom de reuze borst. Hier veel schaduw, banken, picknickplaatsen en winkeltjes. De tempel ligt erg afgelegen. Voor de bevolking een echt uitstapje. Het is dan ook echt een plek voor locals. Er komen nauwelijks toeristen. Wij zijn dus de bezienswaardigheid. Overal zie je mensen elkaar aanstoten en lachend naar ons wijzen en ze groeten ons heel erg vriendelijk. Vooral Kristel met haar grote ogen en blonde haar, is erg in trek. Grappig te zien dat kinderen aanvankelijk wegduiken, maar als dan Kris hurkt of op een stoepje gaat zitten, toch snel op haar afkomen en nieuwsgierig zijn naar die grote camera met zo’n lange toeter. Bijna iedereen laat zich graag fotograferen (ook volwassenen) en het enige dat ze van je willen is de foto op het schermpje terugzien.

We rijden verder noordwaarts. Het landschap is prachtig. Het wordt steeds groener met veel rijstvelden en palmbomen. Echt tropisch. Ineens zien we tussen de bomen door een heel groot Boeddhabeeld. Dit schijnt de grootste Boeddha ter wereld te zijn. De chauffeur, attent als hij is, brengt ons op een plek waar we het beeld goed kunnen fotograferen. Dan zien we dat voor de staande, ook nog een reuze Boeddha op de grond ligt.
Als we na de fotostop gebaren dat we doorwillen, en zeggen dat het oké is zo. Brengt hij ons toch naar boven en is echt verbaasd dat we er niet in willen. Je kunt tot boven in het hoofd komen. Alleen, toeristen mogen maar tot de 16e verdieping (ja, lopen). En dat zijn we toch heus niet van plan.
We maken wat foto’s van de gigant en gaan nog even tussen allerlei winkeltjes door naar beneden en nemen een kijkje bij zijn liggende collega, waar de ingang aan zijn achterkant, wel op een héél komische plek gemaakt is!!

We rijden door langs tuinen met ontzettend veel Boeddhabeelden en nog een gigant: een in aanbouw zijnde liggende Boeddha. We mogen erop, maar dat gaat ons toch wat te ver. Bovendien kun je dan alleen goede foto’s nemen van zijn platvoeten of van zijn enorme neusgaten. Als we verder rijden, zien we verderop wel een man liggen slapen op het beeld. Een komisch gezicht.
Dan worden we naar de Tanboddhay Paya gebracht. We wurmen ons door de drukke markt die om de tempel staat om binnen te komen. Deze tempel zou, met de tempeltjes die eromheen liggen, absoluut niet misstaan in de Efteling. Veel kleur, veel grappige beelden en het is er dan ook erg druk met kinderen, voor wie een bezoekje aan deze tempel vergelijkbaar is aan een tripje naar een pretpark. We vergapen ons aan alle kleur, pracht en praal (nou ja, als je ervan houdt) en worden bijna de hele route achtervolgd door een klein meisje, dat ons nieuwsgierig in de gaten houdt. Ze raakt ook steeds wat van slag als we niet allebei dezelfde kant op lopen. Het duurt even, maar dan maakt haar aanvankelijk wat strenge uitdrukking plaats voor een twinkeling en af en toe zingt ze een liedje.
Als we de ingang van de hoofdtempel hebben gevonden en onze neuzen daar naar binnen steken, besluiten we vrij snel ons in deze warmte niet echt de behoefte te hebben de drukke tempel in te gaan. Buiten is genoeg te zien.

Monyway Hotel is een goeie plek om even bij te komen. We nemen een late lunch in Paradise Plasant, in een aparte bungalow aan het water. Wat een luxe. Om 9.00 uur 's avonds zijn we allebei onder zeil.