Inle Lake, een groene oase

Vanmorgen, na een lekker Myanmars ontbijtje (intercontinentaal stelt hier echt niet meer voor dan een paar zoetige licht geroosterde witte boterhammen met 2 eieren in vier bereidingswijzen, een lik boter en aardbeienjam), zijn we om half negen hartelijk uitgezwaaid door het personeel van het Golden Cave Hotel. Op weg vanuit het bergachtige gebied van Pindaya (met toppen hoger dan 2000 meter) naar Nyaung Schwe bij het Inle meer.

Ondanks de bar slechte weg, gecombineerd met de slechte vering van de auto, is het een mooie tocht van ruim drie uur. We genieten van het fantastische, afwisselende landschap en de leuke dorpjes. Het ziet er allemaal goed verzorgd uit. Dit is beslist geen arme regio. Het land is heel vruchtbaar en er worden veel verschillende gewassen verbouwd. Ontzettend leuk om te zien hoe bedrijvig iedereen is. We passeren van alles. Het varieërt van bussen vol gepropt met mensen (met boven op de bus ook nog een man of tien plus een paar aanhangers (lees: mannen die zich vastklampen aan uitstekende delen van de bus)), tot aan de ossenkarren die op het land gebruikt worden, maar ook als vervoermiddel voor alles wat je maar bedenken kunt. Jammer genoeg lukte het ons amper om te fotograferen. De weg is, zeker de eerste twee uur, een ramp. Alle foto’s bewogen. Heel jammer. We slaan het maar op onze eigen harde schijf op.

Het landschap wordt langzamerhand wat heuvelachtig met valleien. En ook de kleur verandert. We vonden de rood/geel/groene aarde tinten lapjesdekens, die de Pindaya-regio kenmerken, heel mooi. Dit in allerlei groenschakeringen getinte landschap, met veel water en paalwoningen, heeft zeker ook zijn charme. We zijn op de volgende bestemming aangekomen, Nyaung Shwe in de Inle-regio. Rond half twaalf worden we hartelijk verwelkomd door het personeel van het Paradise Hotel, een prima accommodatie dicht bij het centrum van het stadje.

We frissen ons wat op en gaan onze nieuwe verblijfplaats verkennen. Lunchen doen we in een piepklein ‘open-air’ familierestaurantje naast ons hotel, met alweer heel vriendelijk personeel en lekker eten. Het menu staat in een handgeschreven klein boekje. Zo schattig!

Aan de wand zien we diverse fotocollages hangen van trekkings rondom het Inle Lake. Plus een kaart met routes. Het begint toch bij allebei te kriebelen. We hebben, na de bootexcursie morgen, nog een hele vrije dag plus nog een ochtend (we vliegen pas rond half vijf ’s middags naar Mandalay). Zullen we die vrije dag toch maar niet invullen met een wandeling in de omgeving? Na de dagen hier zijn we alleen nog maar in steden, tot we aan het eind een paar dagen naar zee gaan. Willen we nog wat van het gewone dorpsleven zien, dan is dit onze kans. Toch maar doen dus.

Blijkt de eigenaar van deze tent zelf de gids te zijn die mensen begeleidt op een- of meerdaagse wandeltochten. Helaas is de goeie man vanmorgen door zijn rug gegaan en kan de komende dagen geen tochten lopen. Hij gaat voor ons echter een leuke, goed Engels sprekende vervanger verzorgen. Overmorgen vertrekken we om 8.00 uur. Nee, uitslapen is er hier niet bij. Morgen moeten we voor de boottocht ook al om 8.00 uur paraat staan. Ach, we gaan ’s avonds met de kippen op stok, moe van alle inspanningen en geweldige indrukken.

Nyaung Shwe is een kleurrijk stadje met veel kloosters, tempels en pagodes. We maken een ronde langs enkele ervan. We komen ook langs een high school en een basisschool. Het ziet er allemaal heel goed uit. Als we bij de rivier komen, wemelt het daar van de bootjes. Het zijn lange schuiten met de motor achterop en je zit er allemaal achter elkaar in stoelen. De toeristen tenminste. De locals zitten vaak opgepropt op de bodem naast of tussen balen rijst, manden fruit en groente of andere spullen. Maar die betalen ook maar een fractie van wat wij kwijt zijn, denken we maar. We pikken nog een terrasje. Ze persen hier een groot bierglas vol met vers fruit voor je. Heerlijk! En nog gezond ook. Na een rustpauze gaan we eten. We hebben uit de Lonely Planet een adresje waar je heerlijk kunt eten. En ze hebben gelijk. Voor een habbekrats hebben we zó veel lekkere dingen op tafel staan, dat we het niet eens op kunnen. Terug in het hotel rollen we bijna meteen in bed, zo moe zijn we. Morgen zien we wel verder…