Korte trek, ballonnen en back-to-basic
Door: Meggy&Kris
Blijf op de hoogte en volg Meggy
24 November 2012 | Myanmar, Taunggyi
23-11-2012
’s Morgens blijkt al gauw dat Meggy zich niet goed voelt. Iets met iets van voedsel in haar lijf dat het lijf niet op prijs stelt enzo. Kris besloot toch maar alleen met de gids op pad te gaan, hetzij met een iets beknoptere versie van de trek (4 uur ipv 6 uur).
De gids bleek een leuke, babbelgrage vent, die honderduit aan het vertellen was over het leven in Myanmar in het algemeen, over kruiden en groenten, over geloof en wat er al niet meer voorbij kwam. Ik kon hem de helft van de tijd niet verstaan, want zijn Engels was niet denderend, maar op grote lijnen kon ik hem wel volgen en af en toe op het juiste moment ‘hmhm’ of ‘oh, really?’ en meer van dat soort roepen.
We zijn al tomaatsorteercentra en plak- en baksteenmakerijen passerend Nyaung Shwe uitgewandeld naar een nabij gelegen dorp in de bergen. Daar waar de levensverwachting gemiddeld 10 jaar hoger is dan in de steden. Dat komt vooral door de betere lucht door aanzienlijk minder gemotoriseerd verkeer en door een ander dieet van heel veel groenten en weinig vlees. In het dorp was net pas stroom, dat bij een riviertje net buiten het dorpje werd opgewekt door waterkracht. Een kadootje van de overheid. Ook kwamen we huisjes (lees: hutten van bamboe en palmblad) tegen met een zonnepaneel op t dak.
Na de grot die we in Pindaya hebben bezocht, was de grot die ik op deze route tegenkwam weinig noemenswaardig, behalve dan dat er een monnik in woont. Ik vond het best gek dat iedereen er zo vrij in en uit kon lopen, terwijl de monnik druk aan het bidden was. Het enige echt mooie aan de grot was de plek boven de grond waar een soort minaretachtige toren op stond om aan te duiden dat er een heilige plaats onder was.
Voor de break werden we ontvangen bij een dame thuis, die driftig sigarenbladeren zat te sorteren op grootte. Ze schonk ons thee, we rookten samen een westers sigaretje en de gids toverde cakejes, sinaasappels, bananen en chips uit zijn tas. De vrouw liet me nog zien hoe het drogen van de bladeren in zijn werk ging. Dat deed ze in een soort wokpannen, maar dan platter. Deze stonden op een soort lange oven en daar werden de bladeren opgelegd, nadat ze natgemaakt waren. Vervolgens ging er een zware met steen gevulde deksel op om de bladen te persen tot mooi verkoopbare bladeren.
De weg terug naar Nyaung Shwe bood nog mooie uitzichten op een deel van Inle lake. Verder veel mooi groen en een doorbabbelende gids. Zo kwam ik er wel achter dat er deze dagen een festival is, waarbij lichtballonnen worden opgelaten, in een plaats een klein uurtje rijden van het hotel af…
Thuisgekomen was mams weer een beetje opgeknapt en het ging nog beter na een heerlijk bord noedelsoep. Kristel bracht aan de eigenaar van het restaurant (voor de trouwe lezers: de gids die door z’n rug was gegaan) verslag uit over haar belevenissen die ochtend samen met zijn vervanger.
Hij wist ons te vertellen waar het balonnenfestival was en de mogelijkheden om er te komen. We kozen voor privé, dus luxe met de taxi na het eten. En niet met een groepsbusje om half zes vertrekken en dan daar maar zien wat je aan eten kunt scoren. Wel zo veilig voor Meggy, constateerden we die avond toen we alle aanbod aan etenswaren op het terrein zagen.
De rit naar Taunggyi ging vlekkeloos. Behalve de laatste 3 km. Dat werd stapvoets, omdat iedereen natuurlijk naar dat terrein wilde. Bij de splitsing plebs-vips, knipte de chauffeur het lampje in de auto aan en mocht hij met de twee witneuzen zo het vip terrein op!
Op zich was het niet het balonnenfestival wat we verwacht en gehoopt hadden (duizenden wensballonnen). Hier draaide het om hele grote versierde luchtballonnen, met i.p.v. een mand met mensen, een mand met vuurwerk eronder. Dat was best nog link. Een steeg er niet snel genoeg op, dus moesten veel mensen maken dat ze uit de voeten kwamen. Het waren niet alleen verschillende ballonnen, het vuurwerk was ook telkens anders. Echt heel spectaculair. En ze bleven elk wel een kwartier vuurwerk spuien.
Bovendien was de sfeer heel leuk en ontspannen. Mensen waren uitbundig aan het zingen en dansen. En er waren een paar groepen jongeren die kennis met ons kwamen maken. Heel leuk. Kom je hier in Myanmar een aardige jongen tegen die Francisco heet. Een naam waar je eens niet je nek over breekt en over 2 minuten al vergeten. Hij vond het enig dat Kristel haar 2e naam Francisca is. Erg grappig. Verder spraken we nog een vrouw uit St.Francisco (toeval?). Zij was 2 dagen op het festival om te filmen en had al veel gezien. We hebben nog enige tijd gezellig staan babbelen.
We waren blij dat we zelf konden bepalen wanneer we terug wilden. Dat werd dus erg laat!
24-11-2012
Vanmorgen wat later opgestaan. We waren nog net op tijd voor het ontbijt. We gaan naar Mandalay. Het is erg heet en we zijn blij dat we pas om 13.00 uur hoeven uit te checken. Dan zit je tenminste niet zo erg lang in je reiskleren in die hitte. We hebben nog even gewandeld en een heerlijke Latte gescoord (die je maar op één plek in Nyaung Shwe kunt krijgen). We kwamen langs een wisselkantoor en zagen dat ze daar een goeie koers gaven voor de dollars. Dus dat hebben we ook maar even gedaan. Gelukkig maar, want waar we nu zitten, zou ik niet weten waar je aan Kyatts kunt komen.
We zijn nog een keertje heerlijk gaan lunchen bij de buren en om 14.30 vertrokken we naar het vliegveldje van Heho. Het is een bergachtige weg en opeens weigerde de versnellingsbak en verdomde het ook nog maar iets te doen. De reddende engel verscheen in een vriend van onze taxichauffeur met een luxe busje met Engelsen, ook op weg naar het vliegveld. We mochten mee en waren ruim op tijd. Godzijdank!
Het vliegveld van Mandalay is wat groter en ook voor internationale vluchten. We werden echter nauwelijks gecontroleerd en het ging daardoor allemaal best vlug. Buiten werden we opgewacht door een medewerker plus chauffeur van onze reisorganisatie. Geen van beiden sprak Engels, maar we zijn goed bij ons backpackersguesthouse aangekomen. Errugggggg basic, maar wel te doen. Het voordeel is dat we hier Wifi hebben, en het werkt nog ook!
Na een hapje eten in een wel héél druk restaurant met keiharde muziek en allemaal voetbal kijkende mannen, zijn we vroeg naar de kamer gegaan om nog wat te internetten en ons verslag van de afgelopen dagen te schrijven.
’s Morgens blijkt al gauw dat Meggy zich niet goed voelt. Iets met iets van voedsel in haar lijf dat het lijf niet op prijs stelt enzo. Kris besloot toch maar alleen met de gids op pad te gaan, hetzij met een iets beknoptere versie van de trek (4 uur ipv 6 uur).
De gids bleek een leuke, babbelgrage vent, die honderduit aan het vertellen was over het leven in Myanmar in het algemeen, over kruiden en groenten, over geloof en wat er al niet meer voorbij kwam. Ik kon hem de helft van de tijd niet verstaan, want zijn Engels was niet denderend, maar op grote lijnen kon ik hem wel volgen en af en toe op het juiste moment ‘hmhm’ of ‘oh, really?’ en meer van dat soort roepen.
We zijn al tomaatsorteercentra en plak- en baksteenmakerijen passerend Nyaung Shwe uitgewandeld naar een nabij gelegen dorp in de bergen. Daar waar de levensverwachting gemiddeld 10 jaar hoger is dan in de steden. Dat komt vooral door de betere lucht door aanzienlijk minder gemotoriseerd verkeer en door een ander dieet van heel veel groenten en weinig vlees. In het dorp was net pas stroom, dat bij een riviertje net buiten het dorpje werd opgewekt door waterkracht. Een kadootje van de overheid. Ook kwamen we huisjes (lees: hutten van bamboe en palmblad) tegen met een zonnepaneel op t dak.
Na de grot die we in Pindaya hebben bezocht, was de grot die ik op deze route tegenkwam weinig noemenswaardig, behalve dan dat er een monnik in woont. Ik vond het best gek dat iedereen er zo vrij in en uit kon lopen, terwijl de monnik druk aan het bidden was. Het enige echt mooie aan de grot was de plek boven de grond waar een soort minaretachtige toren op stond om aan te duiden dat er een heilige plaats onder was.
Voor de break werden we ontvangen bij een dame thuis, die driftig sigarenbladeren zat te sorteren op grootte. Ze schonk ons thee, we rookten samen een westers sigaretje en de gids toverde cakejes, sinaasappels, bananen en chips uit zijn tas. De vrouw liet me nog zien hoe het drogen van de bladeren in zijn werk ging. Dat deed ze in een soort wokpannen, maar dan platter. Deze stonden op een soort lange oven en daar werden de bladeren opgelegd, nadat ze natgemaakt waren. Vervolgens ging er een zware met steen gevulde deksel op om de bladen te persen tot mooi verkoopbare bladeren.
De weg terug naar Nyaung Shwe bood nog mooie uitzichten op een deel van Inle lake. Verder veel mooi groen en een doorbabbelende gids. Zo kwam ik er wel achter dat er deze dagen een festival is, waarbij lichtballonnen worden opgelaten, in een plaats een klein uurtje rijden van het hotel af…
Thuisgekomen was mams weer een beetje opgeknapt en het ging nog beter na een heerlijk bord noedelsoep. Kristel bracht aan de eigenaar van het restaurant (voor de trouwe lezers: de gids die door z’n rug was gegaan) verslag uit over haar belevenissen die ochtend samen met zijn vervanger.
Hij wist ons te vertellen waar het balonnenfestival was en de mogelijkheden om er te komen. We kozen voor privé, dus luxe met de taxi na het eten. En niet met een groepsbusje om half zes vertrekken en dan daar maar zien wat je aan eten kunt scoren. Wel zo veilig voor Meggy, constateerden we die avond toen we alle aanbod aan etenswaren op het terrein zagen.
De rit naar Taunggyi ging vlekkeloos. Behalve de laatste 3 km. Dat werd stapvoets, omdat iedereen natuurlijk naar dat terrein wilde. Bij de splitsing plebs-vips, knipte de chauffeur het lampje in de auto aan en mocht hij met de twee witneuzen zo het vip terrein op!
Op zich was het niet het balonnenfestival wat we verwacht en gehoopt hadden (duizenden wensballonnen). Hier draaide het om hele grote versierde luchtballonnen, met i.p.v. een mand met mensen, een mand met vuurwerk eronder. Dat was best nog link. Een steeg er niet snel genoeg op, dus moesten veel mensen maken dat ze uit de voeten kwamen. Het waren niet alleen verschillende ballonnen, het vuurwerk was ook telkens anders. Echt heel spectaculair. En ze bleven elk wel een kwartier vuurwerk spuien.
Bovendien was de sfeer heel leuk en ontspannen. Mensen waren uitbundig aan het zingen en dansen. En er waren een paar groepen jongeren die kennis met ons kwamen maken. Heel leuk. Kom je hier in Myanmar een aardige jongen tegen die Francisco heet. Een naam waar je eens niet je nek over breekt en over 2 minuten al vergeten. Hij vond het enig dat Kristel haar 2e naam Francisca is. Erg grappig. Verder spraken we nog een vrouw uit St.Francisco (toeval?). Zij was 2 dagen op het festival om te filmen en had al veel gezien. We hebben nog enige tijd gezellig staan babbelen.
We waren blij dat we zelf konden bepalen wanneer we terug wilden. Dat werd dus erg laat!
24-11-2012
Vanmorgen wat later opgestaan. We waren nog net op tijd voor het ontbijt. We gaan naar Mandalay. Het is erg heet en we zijn blij dat we pas om 13.00 uur hoeven uit te checken. Dan zit je tenminste niet zo erg lang in je reiskleren in die hitte. We hebben nog even gewandeld en een heerlijke Latte gescoord (die je maar op één plek in Nyaung Shwe kunt krijgen). We kwamen langs een wisselkantoor en zagen dat ze daar een goeie koers gaven voor de dollars. Dus dat hebben we ook maar even gedaan. Gelukkig maar, want waar we nu zitten, zou ik niet weten waar je aan Kyatts kunt komen.
We zijn nog een keertje heerlijk gaan lunchen bij de buren en om 14.30 vertrokken we naar het vliegveldje van Heho. Het is een bergachtige weg en opeens weigerde de versnellingsbak en verdomde het ook nog maar iets te doen. De reddende engel verscheen in een vriend van onze taxichauffeur met een luxe busje met Engelsen, ook op weg naar het vliegveld. We mochten mee en waren ruim op tijd. Godzijdank!
Het vliegveld van Mandalay is wat groter en ook voor internationale vluchten. We werden echter nauwelijks gecontroleerd en het ging daardoor allemaal best vlug. Buiten werden we opgewacht door een medewerker plus chauffeur van onze reisorganisatie. Geen van beiden sprak Engels, maar we zijn goed bij ons backpackersguesthouse aangekomen. Errugggggg basic, maar wel te doen. Het voordeel is dat we hier Wifi hebben, en het werkt nog ook!
Na een hapje eten in een wel héél druk restaurant met keiharde muziek en allemaal voetbal kijkende mannen, zijn we vroeg naar de kamer gegaan om nog wat te internetten en ons verslag van de afgelopen dagen te schrijven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
